Kręgi i płomienie. Szkice o teatrze i socjologii

..........................

TYTUŁ: KRĘGI I PŁOMIENIE. Szkice o teatrze i socjologii

REDAKCJA: Magdalena Hasiuk, Elżbieta Kołdrzak

FORMAT: B5

LICZBA STRON: 204

ROK WYDANIA: 2017

WYDAWNICTWO: Primum Verbum

ISBN 978-83-65237-40-8

Opis

Dar może być także odpowiedzią i wyrazem postawy wdzięczności. Tak pragniemy postrzegać prezentowaną tutaj książkę. Kręgi i płomienie. Szkice o teatrze i socjologii narodziły się jako wyraz zarazem „świadomości dziedzictwa”, jak i „wewnętrznej suwerenności”, odpowiedź i otwarcie „na wezwanie transcendencji, a jednocześnie na coraz głębsze doświadczenie ludzkiego braterstwa” (Marcel 2011: 67, 73, 116). Kręgi i płomienie… nigdy by nie powstały, gdyby nie osoba Profesora Kazimierza Kowalewicza, wybitnego socjologa kultury, nauczyciela akademickiego i wychowawcy młodych badaczy. Spotkania z Profesorem Kowalewiczem, wspólne rozmowy, uczestnictwo w prowadzonych przez niego wykładach i seminariach, współpraca naukowa, lektura Jego tekstów przypominają kłącza kiełkujące w głębi wody, cierpliwie wzbudzające kręgi drogi rozkwitania, zarazem pozwalające przetrwać w niesprzyjających warunkach. Przypominają też kamień rzucony w wodę, bo nie tylko nie przepada on w głębokich odmętach, ale wzbudza w głębszych warstwach wody coraz szerzej rozchodzące się kręgi.

SPIS TREŚCI

Renata Dopierała
Rozdział 1. Kazimierz Kowalewicz – otwartość na dialog

Magdalena Hasiuk, Elżbieta Kołdrzak
Rozdział 2. Próba i nadzieja

Jana Pilátová
Rozdział 3. Świat daru

Eugenio Barba
Rozdział 4. Świętość fikcji

Magdalena Hasiuk
Rozdział 5. Obecność drzewa

Marta Steiner
Rozdział 6. Teatr a wyobraźnia

Tadeusz Kornaś
Rozdział 7. „Idź i nie przychodź więcej” według Jerzego Grotowskiego i Thomasa Richardsa

Katarzyna Wielechowska
Rozdział 8. Teatralna opowieść, która jest darem – Battlefield Petera Brooka i Marie-Hélène Estienne

Arkadiusz Rogoziński
Rozdział 9. Zadziwienie

Elżbieta Kołdrzak
Rozdział 10. Energeia maski

Janusz Zagrodzki
Rozdział 11. Mackiewicz, Witkacy i Persy Zwierżontkowskaja 

Emilia Zimnica-Kuzioła
Rozdział 12. Artyści – mity i stereotypy. Polscy aktorzy teatralni wobec mitologizacji zawodowych

Dominika Łarionow
Rozdział 13. Antropolog – interpretator wobec sztuki

Magdalena Mądra
Rozdział 14. Radaunica

Tomasz Ferenc
Rozdział 15. „Stare” i „nowe” dyskursy o fotografii. Wybrane zagadnienia 

Jakub Ryszard Stempień
Rozdział 16. Maraton uliczny jako teatrum. Socjologiczne impresje w duchu Ervinga Goffmana

Agnieszka Chewińska, Julita Czernecka, Aneta Danowicz, Tomasz Ferenc, Izabela Gaworkiewicz, Magdalena Hasiuk, Stanisław Kotowski, Magdalena Kwaśniewska, Natalia Mamul, Rafał Mielczarek, Aleksandra Siemieniuk, Agata Zysiak, Agnieszka Żylak
Rozdział 17. Obecność

Rafał Mielczarek, Aneta Danowicz
Rozdział 18. Bibliografia Kazimierza Kowalewicza

Renata Dopierała
Rozdział 19. Kazimierz Kowalewicz – openness to dialogue

Magdalena Hasiuk, Elżbieta Kołdrzak
Rozdział 20. Trial and Hope (fragment) 

Indeks osób 

 

Fragmenty

***

Kiedy pukamy do drzwi teatru, dostajemy obietnicę: podążaj za mną, jestem Drogą. Zaprowadzę cię tam, dokąd pragnie podążać twoja wyobraźnia, twój daimonion, twoja najgłębsza potrzeba – do sławy, pieniędzy, walki z niesprawiedliwością, potrzeby ucieczki przed samym sobą i odnajdywania siebie, do spotkania z innym, szukania tego, co Nowe, do Piękna lub Boga. Jestem drogą odmowy, samotności i buntu (por. Barba 2003). Jestem nauką, wiedzą ezoteryczną i krzykiem wojennym. Jestem Mekką, Bodh Gayą, Jerozolimą i Benaresem, miejscem, które czyni cię pielgrzymem. Możesz podążać za mną tylko wówczas, gdy się zmieniasz.
Ta obietnica jest zarazem fikcją i rzeczywistością dnia codziennego.

***

Zastosowanie dramaturgicznej metafory do fenomenu biegów ulicznych mogłoby być całościowe i konsekwentne. Analizując program tych imprez, można by więc posługiwać się kategorią „scenariusza”. Opisując aktywność organizatorów, należało by natomiast odwoływać się do terminu „dyrekcja teatru i obsługa techniczna”. Wskazać trzeba też zapewne kulisy, garderoby, afisze itd. Nie wydaje się jednak, aby każdorazowo wiązało się to z poznawczymi korzyściami. Dlatego też poniższa analiza zostanie ograniczona do „fasady” i publiczności. Ogniskować się więc będzie wokół samego przedstawienia i wrażenia, jakie aktorzy chcą wywrzeć na widzach. Na fasadę złożą się: scena oraz wykorzystywane przez zawodników-aktorów rekwizyty i kostiumy. Publiczność (niezbędną, aby przedstawienie miało sens) stanowić będą obserwatorzy zawodów (kibice, przechodnie itd.).