Opis
Nie ulega wątpliwości obecność zjawisk i konstrukcji retorycznych, a jednocześnie przydatność narzędzi retorycznych we współczesnym komunikowaniu. Dają temu wyraz pomieszczone w tomie interdyscyplinarne studia. (…) Punktem wyjścia są ujęcia ogólne kluczowych pojęć – wraz z ich modyfikacjami – ilustrowane przykładami różnych autorów i tekstów kultury, po ustalenia szczegółowe (określone gatunki i style osobnicze). Studia odwołują się do trzech etapów tworzenia tekstu: od inwencji po elokucję, i potwierdzają aktualność neoretorycznych metod analizy w badaniach nad tekstami kultury. Wydobywają z zapomnienia kategorie i zjawiska retoryczne, wskazując na ich genealogię i współczesne zastosowania: od literatury, publicystyki, form użytkowych po filozofię. Tym samym potwierdzają tezę o uniwersalności retoryki. Obecna w zbiorze jest także perspektywa medioznawcza – namysł nad dyskursem medialnym oraz analiza dziennikarskich form wypowiedzi (zwłaszcza felietonów, reportaży i blogów) i strategii pisarskich dziennikarzy.
Fragment Wprowadzenia
Spis treści
WPROWADZENIE
Rozdział 1
Przydatność instrumentarium retorycznego i metod retorycznej analizy tekstu w badaniach nad gatunkami medialnymi
Rozdział 2
Inwencyjność i topos nowości w dziennikarskich formach wypowiedzi
Rozdział 3
Zastosowanie retorycznych progymnasmatów we współczesnym komunikowaniu
Rozdział 4
Retoryczna genealogia sztuki komponowania tekstów – jej aktualizacje i modyfikacje
Rozdział 5
Stylistyka i retoryczne zabiegi w różnych tematycznych odmianach dziennikarstwa
Rozdział 6
Aksjologiczny wymiar retoryki krytycznej i afirmatywnej w gatunkach prasowych
Rozdział 7
Negacja i antytetyczność jako zjawiska retoryczne (na wybranych przykładach)
Rozdział 8
Sztuka porównywania i analogii jako zasada i praktyka pisarska dawniej i dziś
Rozdział 9
Parafrazowanie jako ćwiczenie stylistyczne i przykład formy pisarskiej. Genealogia i współczesność
Rozdział 10
Teksty publicystyczne jako przykłady „palimpsestów”
Rozdział 11
Felietonowe mikrostyle
Rozdział 12
Dylematy moralne we współczesnych reportażach
Rozdział 13
Polskie reportaże podróżnicze z Dalekiego Wschodu
Rozdział 14
Religijność we współczesnych reportażach
Rozdział 15
Między blogiem a literaturą
Rozdział 16
Retoryczność oraz słowno-gatunkowe gry z konwencjami tekstów literackich i filozoficznych Leszka Kołakowskiego
Rozdział 17
Stylistyka i kompozycja reportaży Hanny Krall (Fantom bólu)
Rozdział 18
Retoryczność i publicystyczność tekstów Wojciecha Młynarskiego
Rozdział 19
Laudacja promotora podczas uroczystości nadania ks. Adamowi Bonieckiemu doktoratu honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego (12.04.2018)
BIBLIOGRAFIA
INDEKS OSÓB
INDEKS RZECZOWY
Fragmenty
W innym z felietonów tego autora znajdujemy gry językowe w myśl hasła „Nadeszły świetne czasy do nauki greckich słówek”. Do znanych słów określających fobie (homofobia, ksenofobia, judeofobia, germanofobia) dołączył szereg innych, które nazywałyby zjawiska życia publicznego: cyklofobia, eufobia, lachanofobia, herezjofobia, eleuterofobia, teatrofobia, gymnofobia, dendrofobia, seplofobia, allodoksafobia, onomatofobia.
Charakterystyczne dla dziennikarstwa podróżniczego, które oznacza doświadczanie świata w drodze, jest zachęcanie do wyjazdu w określony region, wskazywanie zalet propagowanych miejsc, np. w Norwegii: „Ceny wcale nie są takie wysokie”, „Jedzenie – i to jakie!”, „Musicie zatrzymać się na noc w hotelu ze śniegu”, „Skorzystajcie z możliwości powożenia zaprzęgiem. Same psy są niesamowite”, „Możecie spróbować renifera (pycha)”.
Zbiór felietonów Macieja Stuhra W krzywym zwierciadle już samym tytułem sygnalizuje styl satyryczny. W poszczególnych tekstach odnajdujemy także inne style, np. pojawia się styl urzędowy – automatycznej, telefonicznej infolinii z charakterystycznymi formułami-poleceniami typu: „Jeśli chcesz sprawdzić […], wciśnij 2. Jeśli interesuje cię nasza nowa oferta […], wciśnij 3. […] jeśli chcesz zamówić nagrodę […], wciśnij 5”. Towarzyszy mu styl dialogowo-kolokwialny, choćby w wypowiedzi zdesperowanego petenta: „Kobieto! Zmiłuj się! To ja! Maciej, syn Jerzego! Adres chciałem zmienić! Ja nie znam żadnego PIN-u”. W Krótkim kursie felietonopisarstwa zastosował autor styl poradnikowo-dyrektywny, dając autotematyczne, humorystyczne, ujęte w punktach rady i wskazówki warsztatowo-techniczne z komentarzami i przykładami.
