Opis
Poetyka tektoniczna profesor Joanny Ślósarskiej zabiera czytelnika w głęboką intelektualnie podróż po wciąż niedoopisanych pograniczach pomiędzy dyskursem przyrodoznawczym a humanistycznym, pamięcią komunikacyjną a kulturową, ukazując złożoną kondycję sztuki – narracyjnej i wizualnej – która podlega semantycznym i syntaktycznym nieciągłościom, deformacjom, destabilizacjom, nawarstwieniom, rozszczelnieniom czy uskokom.
Wędrówkę rozpoczynamy od spotkania z traktatami o malarstwie Jacques’a Derridy i José Saramago, następnie śladami Klausa Schmidta docieramy do archeologicznych pozostałości prehistorycznego sanktuarium. Rozdział trzeci to przystanek nad rzeką Kamila Sipowicza, w czwartym zaś spotykamy starosłowiańskie boginki i demony. Rozdział ostatni dotyczy tektoniki obiektu wizualnego, a jego częścią stały się obrazy Autorki i fotografie przydrożnej, dziecięcej ekspresji świata.
Spis treści
WSTĘP
Tektonika sztuki narracyjnej i wizualnej
ROZDZIAŁ I
„Tekstualna sztuka naprawiania rozdarcia”. Jacques’a Derridy „Prawda w malarstwie” (1978) i José Saramago „O malarstwie i kaligrafii” (1977)
ROZDZIAŁ II
Göbekli Tepe — topografia emotywna Klausa Schmidta
ROZDZIAŁ III
„Tam czy tam”, „wtedy czy teraz”, „ty lub on lub my”. („Świder metafizyczny” Kamila Sipowicza)
ROZDZIAŁ IV
Tektonika żywiołów w „Leksykonie” Czesława Białczyńskiego— „Stworze i zdusze czyli starosłowiańskie boginki i demony”
ROZDZIAŁ V
Między widzeniem, wizualizacją i narracją — tektonika obiektu wizualnego
ZAKOŃCZENIE
Fragmentacja i całość
